Sommigen gaan aan het strand of in het park liggen met deze luchten, ik, ik ging lekker in de keuken staan. In Groningen zijn met dit warme weer is weinig aan, mijn balkon is tot een uur of 13 een mini-Sahara en het plantsoen is een soort Scheveningen. Tel daarbij op dat ik geen keus kan maken wat ik mee wil nemen, zo wil ik graag een boek lezen (formaat Bijbel uiteraard), een tijdschrift mee en o, eigenlijk wil ik ook nog die ene aflevering Masterchef Australia kijken. En om dat allemaal mee te moeten slepen het plantsoen in zie ik ook niet zo zitten, dus ik ben gisteren de keuken maar ingedoken. Deur open naar het balkon, zonnetje erbij, bijna het gevoel alsof je buiten staat te bakken.
Mijn stiefvader was afgelopen vrijdag jarig dus ik moest nog een taart maken. Ik koos om de tulband van Rutger van Heel Holland Bakt te maken, deze was gemakkelijk mee te nemen in de trein en bus. (Gewoon nadat die afgekoeld was weer in de vorm, aluminiumfolie eromheen en gaan.) Ik braaf alle spullen gehaald, zelfs nog een mini flesje dissarono op de kop weten te tikken, wel net iets minder dan het recept aangaf maar dit heb ik aangevuld met wat water. Het bleek al snel dat ik veel te veel beslag had voor de vorm, dus ik mijn twee ramequins nog ingevet en daar de rest ingeschonken. Het recept gaf aan, 160 graden, maar ik heb geen 160 graden stand op mijn oven. Het is 150 of 175. Ik koos voor 175, anders was ik bang dat die te bleek zou blijven en die er veel te lang in zou moeten om gaar te worden. Bij 175 kon ik hem altijd nog lager zetten als die te hard ging. En hard ging die! Het borrelde dat hem het lief was en ik keek vol afgrijzen de oven in, dat werd schoonmaken.
 |
| vulkaaneruptie! |
De mini-taartjes waren na een half uur klaar, dus die eruit gehaald maar de tulband was nog langer niet gaar maar wel al super bruin. Dus de oven naar 150 graden gezet en nog 25 minuten erin gelaten. Ondertussen was het even worstelen om de mini taartjes uit de vorm te krijgen, ik heb de randen losgesneden en toen viel die er gelukkig zo uit. De tulband was klaar, deze tien minuten laten afkoelen en toen op hoop van zegen omgedraaid. En hij liet los! Het was me gelukt! Ondanks alle slechte vooruitzichten was het gelukt!
 |
| Zo kwam die uit de oven |
 |
| Eenmaal bijgesneden en uit de vorm al een stuk mooier |
Tijdens het bakken was ik ook begonnen met wat lemoncurd te maken, mijn citroenen moesten namelijk op. Dus 125 gram suiker met het sap van 3 uitgeperste citroenen in een pannetje, eetlepel maïzena met wat water tot een papje geroerd en dit door de twee eidooiers geroerd. Toen het citroensap kookte een klein beetje bij de eidooiers, goed roeren en terug in het pannetje geschonken en blijven roeren! Maar het werd niet echt dikker en ik zag het volgende onderdeel ook al mislukken, vlug nog een klein maïzenapapje gemaakt en toegevoegd en toen ging het opeens heel snel. Gootsteen laten vollopen met water, pan erin en blijven roeren, klein klontje boter toegevoegd, roeren, roeren roeren! En opeens was het een dikke stroop, de lemoncurd had succeeded! Voor al mijn harde werk beloonde ik mezelf op een mini taartje met wat lemoncurd, de rest pakte ik in in aluminiumfolie voor bij mijn ouders. Eenmaal thuis heeft iedereen meteen een stukje gehad en het viel in de smaak! Zelf vond ik hem wel prima, gewoon lekker, niet super bijzonder, maar prima. Of ik hem vaker ga maken weet ik nog niet, dan wil ik eerst uitvogelen hoe ik die vulkaanuitbarsting in de oven kan tegengaan. Want ik heb geen zin om iedere keer na deze tulband de oven te moeten schoonmaken. Het recept is
HIER te vinden.
 |
| mini taartje met lemoncurd |
 |
| Het eindresultaat |
